Artık 55’in rampasına dayandı bu yürek.

Yoksulluklarla, acılarla sarmaş dolaş...

Ne ihanetler, ne dostluklar gördü.

Ne yalanlar, ne çıyanlar ne saldırganlar,

ne işkenceler,

ne direnenler,

ne çözülenler gördü bu yürek!

Beş parasız da kaldı,

karton üstlerinde de yattı aylarca;

gün de oldu, saraylarda sabahladı bu yürek.

Sahte dostlukları, asalakları, çıkarcıları gördü bu yürek

ve sustu!

Ama gün oldu,

çıyanların suratlarına bir tokat gibi çarptı!

Ne tehditler aldı;

ne dedikodular, ne yalanlar üretildi hakkında.

Ama…

Bir adım geri çekilmedi bu yürek!

Çapsız insanlarla da yan yana geldi, mangal gibi yürekli insanlarla da…

Bazen kızdı, gürledi; bazen pişman oldu, bir kedi gibi suskunlaştı.

Küstahlar gördü,

düzenbazlar gördü bu yürek!

“Bana kimse karışamaz!”

“Ben yaptım oldu!” türünden kestirmeler gördü.

“Ele verir talkını, kendisi yutar salkımı.” türünden öğütçüler gördü.

İkiyüzlüleri de üç yüzlüleri de dört yüzlüleri de gördü.

Dost gülücükler gördü, sahte gülücükler gördü.

“Sen harikasın, sensiz bu işler asla yürümez aga”ları, “gardaş”ları gördü!

Ardından da

“Alçaksın!”lar çınladı kulaklarında.

Bu yürek,

adını kullananları da gördü, adını verenleri de gördü.

Gördü, gördü, gördü bu YÜREK!

“ Vurun ulan,

vurun!

Ben kolay ölmem!

Ocakta küllenmiş közüm,

karnımda sözüm var;

halden bilene.”

Kim bilir, daha neler görecek bu yürek?

Sözün özü,

yine de

dobra dobra

“Yaşadım!” 

Yazar: Davut GECİR