Bayram deyince akla ilk çocuklar gelir ve çocukca sevinçler…Ama…Yetişkin olmak kolay değil ya çocuk olmak da kolay değildir bu hayatta.

         Çocukluğumun yarı döneminde babam hep uzaklardaydı.Geri kalan zamanda da istese de bulunamadı.Ben küçük yaşta babasını kaybetmiş biriyim.Bu yüzden her bayram bayramlıklar dedemizden olurdu sağolsun…Lakin övülmeye,teşekküre ne çok ihtiyaç duyardı.Hâlâ da öyledir ya…Elimi öpmedi çocuklar bak yine gördün mü?Sağol demediler yine diye söylenir dururdu anneme.Ya da biz çok mu arsızdık…İlk zaman bu söyledikleri dokunmasa da yaptım ettimleri büyüdükçe nasılda dokunurdu bana.Rabbim kimseyi muhtaç etmesin ediyorsa da vermeyi bilenlere…Şimdi her bayram bir şey düğümleniyor boğazıma.Çocukluğumun etkisi mi ne?Hiç bir özel günü sevemez oldum.Babasız büyümek böyle günlerde daha mı çok dokunuyor ne?

         O günlerin yaralarıyla bazı alışkanlıklar edindim.Şimdi hiçbir bayram yeni bir şey alamıyorum.Ya çok önce alacağım ya da bayram geçince…Ama illâ ki bir çocuk sevindirmeye çalışıyorum.Gözlerindeki o  mutluluğu görmek için…Sağol beklemiyorum hatta benim ona bir şeyler aldığımın farkında bile olmasın diyorum.Sadece bir çocuk doyasıya sevinsin istiyorum…İçimdeki çocuk seviniyor...Çocuk ruhu ne olmadık şeylerden etkileniyor.Hayatı yaşadıklarıyle şekilleniyor inanın.Çok çok sevin çocukları,görgü kurallarını da bilsin ama bırakın duygularını içinden gelince ifade etsin.sizin doğru anınızla onun doğru anı aynı olmaya bilir.

         Bayramınız mubarek olsun tüm doslar…Daha güzeli bayram sevinçleri tüm ömrünüzü kuşatsın bunu canı gönülden diliyorum.