Hani hep deriz ve yazarız ya, sevgi ve aşk... Bu sevgi ve aşk kelimesi ne kadar sihirli, ne kadar yumuşak, ne kadar hoş bir kelime değilmi? Durup dururken dememişler atalarımız; tatlı dil yılanı deliğinden çıkarır, diye...

   Sevmeniz için önce sevilmeniz gerekir, sevilmek için önce seven bir kalbimizin olması gerekir. Önemli olan sevmeyeni sevebilmektir. Bu dünyada sevgiyi ve  güzelliği yaşamaktır.

Yunus Emre ne güzel söylemiş, "yaradılanı severim yaradandan ötürü". Çok güzel bir söz. Herkes herkesi sevmek zorunda değil fakat Yüce Yaradanımızın hoş görmeyeceği, hatta hanemize günah yazılacağını bilerek insanlara davranmamız, ona göre hareket etmemiz gerekmektedir. Yüce Yaradan, hiçbirşeyi durup dururken yaratmamıştır, hepsinin ayrı bir görevi vardır. Sevgili okurlar, O her şeyin en güzelini bilir, O her şeye kadirdir, yoktan var edendir, O yarattığı her canlının içine adına sevgi dediğimiz, aşk dediğimiz sözcükten damlatmıştır. Her canlının içerisinde aşk ve sevgi vardır. Yüce Yaradanımıza inanan, onu tanıyan onu seven bütün kalpler  yaradılanları sevme gücüne sahiptir. Bu haza ulaşan  bunun böyle olduğunu bilen insanlar hiç bir canlıya kötülük edemez ve düşünmez.

İyi bir insan, iyilik yaparken karşılık beklemez. O iyilik yapmanın verdiği manevi tat ve mükafatını almaya bakar.

Hani biz şairler, hep yazarız çizerizya, aşkı, sevgiyi... İşte o aşk da o sevgi de Yüce Yaradanın ta kendisidir. Bütün aşklar Onadır.

Biraz karamsar bir yazı oldu ama gerçekler böyle malesef?