Tarih 30 Ağustos 1991 Cumartesi. Hayatımda ilk kez İstanbul’a gidiyorum. Hani o filimler de seyredip bir gün bende gidecek miyim dediğim memleket. Sultanlar diyarı. Tarih abidesi. Ülke ekonomisinin bel kemiği.
   Daha dün gibi hatırlıyorum. Eynesil’den yola çıktığımda içim tereddütlerle doluydu. Acaba nasıl bir yerdi. 
   İmam-hatip Lisesinde okurken bazı arkadaşlarımız gurbette iş tutacağım diye İstanbul’a giderlerdi. Gidip gelende farkındalıklar göze batar, konuşma ve giyimde değişimler görürdüm. Bir insan bu kadar değişir mi diye kendime soru sorardım. Sonradan kendi kimliğimizi değiştirmeden bizede bazı değişikler kattığı ortadadır.
     1990 yıllarında İshaklı Köyü nüfusça bayağı kalabalıktı. İlkokullarda birden beşinci sınıfa kadar sabahçı- Öğlenci öğrenciler vardı. Her bir sınıfları 25 kişiden hesaplasanız ortalama 250 öğrenci okurdu. Şimdi ne yazık ki ekmek bulma telaş ve İlçedeki ekonomik düzensizlikten dolayı köyler, mahallere boş. Okulların büyük çoğunluğu kapalı. Binalar başıboş köpeklere bırakılmış. Gittikçe ilçede Köyleşmeye doğru yol aldığı ortadadır. ( Bu yazımda siyasete girmek istemiyorum)
    İlk uzun yol seyahatimdi. Yollar bitmek bilmiyor, ne zaman varacağımızı, beni kim karşılayacak acaba düşüncesiyle yorucu bir o kadar heyecanlı bir yolculuk geçirdim. Otobüs belirli semtlerde yolcu bıraktıktan sonra Gaziosmanpaşa- Yıldıztabya semtinde yolculuğumu sonlandırdım. 
   Etraf insan seliydi. Gördüğüm bazı yüzler içimizden tanıdığım kişilerden oluşuyordu. Kimisi hoş geldin diyordu. Kimisi beni görmesin diye göz ucuyla bakıp oralı olmadan gidiyordu.
   Burası nasıl bir yer dedim kendi kendime. Köyde ki kapı komşum görmemezlikten geliyordu beni. Sonradan anladım ki taşı toprağı altın diye tabir edilen İstanbul’da herkes kendi derdine düşmüş. 
   Yolculuğumdan bir gün sonra yani 01 Eylül günü işe başladım. Acısıyla tatlısıyla yaklaşık 2 yıl çalıştığım şirkette, azmim ve prensipli çalışmalarımın sonucunda şirketin üst kademesinde çalışmaya başladım.
    Bazen aç bazen tok yaşayarak 2 yılsonunda ailevi sorunlar yüzünden İstanbul macerama son vermek zorunda kaldım. Hani derler ya “giden bir pişman gitmeyen bin pişman” Aslında havasını teneffüs eden kim olursa olsun tekrar gidip görmeyi arzu ediyor.
    1993 Yılından sonra İstanbul’a kısa seyahatlerim oldu. Hemen hemen her yıl giderim. Bazen 1 hafta, bazen 3 gün.  Belli bir zaman yaşadığım, suyunu, ekmeğini yediğim bu memlekete en son 24 Aralık 2011 cumartesi günü gittim. 
    Yollar standartları yakalamış her yerde hummalı çalışmalar var. Bazı noktalar bitmiş veya bitme aşamasında. Hükümetin yaptığı yatırımlar yollara yansımış trafik akışı düzenli işliyor. Tesadüf ya ilk gittiğim günle son gittiğim gün aynı. İlk gittiğim heyecan olmasa da bazı duygular içinde İstanbul’a varmak nasip oldu.  
    İstanbul’da bizim için ilk durağımız amcaoğlu Hasan Bodur’un yanıdır. Değerli bir insan ve kişiliğe sahiptir. 2011 Ağustos ayı itibarıyla emekli olsa da çocukların geleceğini düşünerek İstanbul’da hayatını devam ettiriyor…..
    24 Aralık 2011 cumartesi günü İstanbul serüvenimi önümüzdeki hafta devam edeceğiz…