“ Mal yalnızca zenginler arasında dönüp dolaşan zenginlik olmasın  ” ( Haşr Suresi 7. Ayet ). İslam Dini özellikle tekelci sermayeye yandaş olmayı reddetmiştir.  Tekelci sermayenin getirisi olan kibir, lüks yaşam, aşırı mal hırsı ve saraylaşmayı ne Hazreti Muhammed’in nede ondan sonra göreve gelen İslam toplumu idarecilerinin  yaşamlarında görebiliriz. Bugün Hz Muhammed’in sarayıdır denilebilecek bir yapı veya  kalıntıyı hiç kimse gösteremez.  Ancak bu anlayışı,  saray ve tekelci sermaye düşkünü Muaviye üç günlük makam hırsı için bozmuştur. Şam’daki Emevi Sarayının inşasının yanında,  mafyalaşma, emeksiz mal edinme ve tekelci sermaye   Muaviye döneminde meşrulaştığı gibi, Yezid döneminde  de Peygamberimizin torunu Hazreti Hüseyin’in Kerbela’da şehit edilmesiyle, zulüm zirve yapmıştır.  Sadece değerlerin tüketildiği beş  yıllık Yezid iktidarı için, değer miydi be Muaviye?

              Saraylaşma,  tekelci sermayecilik ve toprak ağalığı  Kırım ve  Bağdat’ta olduğu gibi boğazları kasırlarla donatan Osmanlı’da da kendini göstermiştir.  Ancak Osmanlı’nın cihan imparatorluğu döneminde, dünya üzerinde  en zenginle en fakir arasındaki milli gelir farkı sekiz katı geçmemiştir. Bugün İstatistik bilimi   bu farkı,  tam seksen kat olarak ifade etmektedir.   Günümüzde tekelci sermayeye karşı olması gereken  İslam toplumlarında geçerli anlayış,  dilenci sosyalizmidir.

                Ya  Batı, çok mu farklı? 1700’lerden sonra dünyayı köleleştirme yolunda ilerleyen emperyalist Batı,  insanlığın üzere adeta çullanmıştır. Medeniyet kurmuş Azteklerden, Mayalardan ve Kızılderililerden  bugün söz edilemiyorsa,  tek sebebi emperyalist Batı’dır. Batı’nın bu sömürü politikası 1930’lara kadar devam etmiştir. Bir dönem birbirini boğazlayan Batı emperyalizmi,  1960’ lardan sonra evrimleşerek bu kez,   emek sömürüsüyle oluşturduğu “ modern kölelikle ” insanlık tarihindeki yerini almıştır.  1990’lardan sonra ise; kurum, kuruluş, değerler ve insanlar adeta  itibarsızlaştırılarak,  her şeyin küresel ve tekelci sermayeye teslimiyeti anlayışı ön plana çıkmıştır. “ Eskiden devletlerin şirketleri vardı, şimdi ise şirketlerin devletleri oluşuyor ”.

               Dünya silah, finans ve emlak sektörünün esiri olma yolunda hızla ilerliyor. Bugün; Yunanistan, Güney Kıbrıs ve Portekiz’in tekelci Yahudi sermayesinin kontrolü altına girdiğini, yakın bir gelecekte ise İtalya’nında bu sermayenin kontrolü altına gireceğini söylemek kahinlik olmasa gerek.    

              Yöneticilerin; sorumsuz, kibirli, lüks, saray düşkünü yaşantıları ve doymak bilmeyen heva ve hevesleri toplumları bu hale getirmiştir. “ Altın ve gümüşü yığıp ta onları Allah ( C.C. ) yolunda sarf etmeyenler var ya, işte onlara acı bir azabı müjdele ” (  Tevbe Suresi 34. Ayet ).    İslam toplumlarında olduğu gibi Batı toplumları da,  sosyal adaleti terk ederek dilenci sosyalizmine doğru yelken açmışlardır.

                Peki bu dilenci sosyalizminin hiç mi alternatifi yok?  Hiçbir şey alternatifsiz değildir. İşe kendi malını halka dağıtarak başlayıp,  daha sonra el koyduğu tekelci sermayenin haksız kazançlarını halka dağıtan, görev başındaki yöneticilerinin ticaret yapmalarını yasaklayarak elde ettikleri aşırı kazançlara da  el koyarak halka dağıtan,  kendisine tahsis edilen saraylarda değil, halkın en yoksulu gibi yaşamayı tercih eden, Ömer Bin Abdülaziz.                     O,  dünya   şehrinde sosyal adalet ve özgürlük ırmağını besleyen,  mutluluk pınarıdır.

     Saygılarımla.

 Ali Zafer TOPŞİR